Svako doba Partizana imalo je svoje legende. Naši (pra)dedovi uživali su u partijama Bobeka i njegovih drugova, umetnika na terenu, Miloša Milutinovića „Plave čigre“, a neki od njih, mlađi, dočekali su i „Partizanove bebe“ i čuveno finale na Hejselu. Tokom sedamdesetih i osamdesetih godina bilo je igrača koji su ispisali svoja imena u istoriji Partizana, među kojima ne smemo zaboraviti Dragana Mancea. Ako pitate nas mlađe, svakako je najveće ime u novijoj istoriji Saša Ilić.
Ali, ako pitate sve one kojima su crno-bele boje u srcu i koji poznaju makar deo istorije ovog kluba, bez razmišljanja će vam reći koje je ime najveće koje je ikada obuklo sveti dres – Momčilo Moca Vukotić.
Rođen u glavnom gradu Srbije, 2. juna 1950. godine, odrastao je i živeo u Rakovici. U Partizanu je počeo da trenira kao dvanaestogodišnjak, a debi za beogradski klub ostvario je sa osamnaest godina. Zanimljivo je da je, osim jedne sezone, čitavu profesionalnu karijeru posvetio ovom klubu. Legenda kaže da bi u francuskom Bordou ostao duže da ga navijači nisu molili da se vrati nakon teškog poraza u Večitom derbiju, kojem je i sam prisustvovao na tribinama. Situacija u klubu bila je toliko teška da su se crno-beli u tom periodu borili i za opstanak!
Profesionalnu karijeru završio je 1984. godine. Sa svojim voljenim klubom osvojio je tri titule, onu legendarnu iz 1976. godine, 1978. i 1983. Za reprezentaciju Jugoslavije nastupao je 14 puta i četiri puta se upisao u listu strelaca.
Profesionalnu karijeru završio je 1984. godine. Sa svojim voljenim Partizanom osvojio je tri šampionske titule: legendarnu iz 1976. godine, zatim 1978. i 1983. Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je 14 utakmica i postigao četiri gola.
Jedna od najpoznatijih anegdota vezanih za Mocu Vukotića kaže da je njegov saigrač Blagoje Bogićević na treningu reprezentacije sve igrače pozdravljao na poseban način: „Zdravo, Moco, majstore! Zdravo, Džajo, doktore! I ostali trkači.“ To pokazuje koliko je bio poštovan od saigračač i protivnika.
Godine 1985. priređen mu je veličanstven oproštaj utakmicom između Partizana i reprezentacije Jugoslavije, na prepunom stadionu JNA.
U dresu kluba iz Humske 1 odigrao je čak 791 utakmicu, držeći rekord sve do 2016. godine, kada ga je prestigao Saša Ilić. Postigao je 339 golova, čime zauzima četvrto mesto na listi najboljih strelaca u istoriji Partizana.
Posle završetka igračke karijere, 1988. godine započeo je trenersku karijeru u Partizanu, s kojim je osvojio Kup i Superkup Jugoslavije. Nakon Partizana, nastavio je karijeru u Grčkoj i na Kipru, gde je vodio klubove poput PAOK-a, Panioniosa, Levadiakosa, Apolona, Salamine i Etnikosa. Takođe je bio selektor nacionalnog tima Kipra.
Radio je i kao direktor Partizanove omladinske akademije od 2012. do 2015. godine, a poslednje godine života proveo je kao skaut Fudbalskog saveza Srbije. U čast njegovog doprinosa klubu, ove godine je održan prvi Memorijalni turnir u organizaciji Partizana, kluba kojem je posvetio celu svoju profesionalnu karijeru.
Preminuo je u rodnom Beogradu, 3. decembra 2021. godine, nakon teške borbe sa rakom grla.
